Odznaka "Znak Łączności".
Wykonana z emalii, średnica 34 mm.
Zatwierdzona do użytku w 1937 r. - Dziennik Rozkazów z 19 czerwca 1937, nr 7, poz. 87.

Znak Łączności był to odznaka wyróżniająca dla żołnierzy, którzy położyli zasługi w dziedzinie łączności sił zbrojnych. Prawo do jej noszenia mieli ci żołnierze, którzy od Listopada 1918 do października 1920 spędzili co najmniej rok na froncie w polskich formacjach wojsk łączności oraz pełniący służbę czynną w łączności z pozytywną opinią nie mniej niż 5 lat lub byli zaliczeni przez conajmniej 5 lat do rezerwy wojsk łączności i odbyli dwa ćwiczenia z wynikiem dobrym. Przysługiwała ona również żołnierzom wojsk łączności zarówno oficerom służby stałej i rezerwy, podchorążym (którzy ukończyli z wyróżnieniem kurs w Centrum Wojsk Łączności lub szkołę podoficerską w formacach wojsk łączności Honorowo mogli ją otrzymać zarówno Polacy jak i cudzoziemcy, osoby cywile lub wojskowe.

Ręka trzymająca miecz to symbol waleczności, a za nią 3 błyskawice - symbole łączności kablowej, radiowej i osobowej. Dookoła po okręgu barwy czarne i chabrowe - barwy łączności.