Wraz z powstaniem jazdy Wojsk Wielkopolskich, nie istniała dedykowana jednostka łączności, która zapewniałaby łączność na poziomie dowództwa wielkiej jednostki. Pułki kawalerii funkcjonowały samodzielnie, a w ich składzie znajdowały się oddziały techniczne (np. w 15 Pułku łanów w 1919 r. funkcjonował pluton telefonistów). W dniu 31 stycznia 1921 r. wyszedł rozkaz M.S.Wojsk ustalający pokojową organizację jazdy, który powoływał do życia Brygadę Jazdy nr 4 w DOGen. Poznań. W jej składzie pokojowym znalazły się m.in. kompania telegraficzna jazdy nr 4. Brygada na wiosnę 1921 r. zmieniła numer z 4 na 7.
W pierwszej połowie 1921 r. ukończono formowanie poszczególnych pułków 7. Brygady Jazdy, zgodnie z pokojowym etatem pułku jazdy samodzielnej, który w składzie brygady zawierał szwadron techniczny. Wkrótce jego nazwę zmieniono na szwadron pionierów. W jego składzie znajdował się pluton łączności (6 patroli telefonicznych).
Wiosną 1924 r. rozpoczęła się kolejna zmiana struktury organizacyjnej kawalerii. Kawalerię podzielono na 4 dywizje kawalerii, składające się z 3 brygad dwupułkowych każda oraz 5 samodzielnych brygad trzypułkowych. W Poznaniu sformowano od podstaw dowództwo 3. Dywizji Kawalerii. Następnie pluton łączności wyprowadzono ze struktury szwadronu pionierów.
W 1929 r. utworzono Brygadę Kawalerii „Poznań”. Dnia 29 lipca 1930 r. przy 7. Batalionie Telegraficznym utworzono pluton konnych telegrafistów i wcielono tytułem próby do Brygady Kawalerii „Poznań”. 15 Pułk Ułanów przekazał temu pododdziałowi 17 konie oraz 2 wozy taborowe z uprzężami i woźnicami. Pozostałe formacje brygady przekazały 36 koni, 2 wozy taborowe i 2 rowery.
Z dniem 1 lipca 1936 r. wprowadzono do pododdziałów łączności wielkich jednostek kawalerii oznaki w postaci proporczyka kawaleryjskiego barwy czarno – chabrowej (Dz.Rozk. MSWojsk nr 9 z 9 czerwca 1936 r., poz. 102.). Wiosną 1937 r. Brygada Kawalerii „Poznań” zmieniła nazwę na Wielkopolska Brygada Kawalerii. Na mocy rozkazu Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 30 grudnia 1936 r. oraz rozkazu organizacyjnego z dnia 27 lipca 1937 r. powołano do życia szwadron łączności nr 7, poprzez przeformowanie plutonu łączności. Dowództwo szwadronu objął por. Leonard Merkisz.
Szwadron Łączności nr 7 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii stopniowo rozbudowywał swe struktury. Składał się początkowo z plutonu telefonicznego i plutonu radio. W kwietniu 1938 r. utworzono drużynę dowódcy, a nieco później pluton łączności Kwatery Głównej oraz drużynę parkową. Szwadron dysponował radiostacją RKD, 2 radiostacjami N2/T oraz środkami łączności przewodowej i świetlnej. W roku 1937 jednostka rozpoczęła stacjonowanie w koszarach przy ul. Taborowej w Poznaniu. Gospodarczo podlegała pod 15 Pułk Ułanów.
W sierpniu 1939 r. wraz z ogłoszeniem mobilizacji, rozpoczęła się także mobilizacja Szwadronu Łączności nr 7. Mobilizacje prowadzono w 15 Pułku Ułanów.
Na wojnę jednostka ruszyła w składzie:
Szwadron Łączności nr 7
dowódca – por. Leonard Merkisz;
pluton łączności KG – dowódca por. […] Bolta;
pluton telefoniczny – dowódca ppor. Henryk Nonas;
pluton radio – dowódca por. Szymon Kopczyński;
drużyna parkowa - ???